เย็นวันหนึ่งเมื่อประมาณปีที่แล้ว เพื่อนคนนึงโทรมาหาถามเราว่าเอานกมั๊ย??? เราก็ถามว่านกไร...เพื่อนบอกว่านกที่น้องที่หอเลี้ยงอยู่ที่หอพักมันไม่มีคนดูแล...เราก็ อ้อ!!!ขึ้นมาทันที คือว่าเรื่องของเรื่องนกตัวนี้มันน่าสงสารมาก เพราะน้องผู้ชายที่หอพักเค้าแอบเลี้ยงไว้ที่หอพัก เค้าเลี้ยงมา 1 ปี แต่อยู่ในกรงเล็กๆ แล้วก็เอามันวางไว้ในห้องน้ำมืดๆ ถึงเวลาก็เอาหารกะน้ำเทไว้ ปล่อยให้มันอยู่ในห้องน้ำมืดๆ มันไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน และเราก็เคยแนะนำให้เค้ายกให้คนอื่นไปหรือไม่ก็เอามาเลี้ยงที่บ้านเราซะแทนเพราะมันน่าสงสารซึ่งที่บ้านเรามีกรงนก-กรงกระต่ายซึ่งเลี้ยงด้วยกันได้ ...จำได้ว่าวันที่ไปเอานกมาจากหอ ต้องเอาผ้าคลุมกรงมันแอบเอาออกมากลัวเจ้าของหอเห็น แต่นกมันไม่เคยออกมาเห็นโลกภายนอก พอออกมาได้มันก็ร้องไม่หยุด.....จนถึงบ้านเราก็เอามันมาใส่กรงใหญ่ที่บ้าน....ยิ่งน่าสงสารเพราะนกมันบินไม่เป็นเลย เพราะกรงอันเก่ามันเล็กมาก มันได้แต่ใช้ขากับปากปีนกรง แต่ไม่นานนักมันก็ปรับตัวบินขึ้นลงได้บ้าง...แต่อีกอย่างคือมันกลัวคนเวลาเข้าใกล้มันจะขู่ ต้องใช้เวลาทำให้มันเชื่อใจซักพัก...1 ปีผ่านมาเจ้านกตัวนี้ก็ยังสุขสบายดีไม่ขู่คนแล้ว และก็เวลาเราผิวปาก มันก็จะร้องตอบทุกครั้งไป...น่ารักดี...แต่ก็อยากจะหาคู่ให้เค้าบ้างจะได้เป็นเพื่อนกัน ถ้าใครไม่มีเวลาดูแลเจ้าพ็อกกาเทลตัวนี้ก็ยินดีรับเพื่อนมาอยู่ด้วยกันนะ.....สุดท้ายก็ถือว่ามันยังโชคดีกว่าสัตว์อีกหลายๆตัวที่เจ้าของเลี้ยงอย่างเดียว แต่ลืมไปว่าสัตว์เลี้ยงเค้าก็มีจิตใจต้องการการดูแลเอาใจใส่เหมือนกันกับคน....
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น